Άκου να σου πω

Σε παρατηρώ με την άκρη
κι απ' την άκρη.
Ακροθιγώς θα λέγαμε,
σε μια καθαρεύουσα μονότονη.
Άντε να βγάλεις άκρη.
Έτσι σε γνώρισα.
Είσαι ο καρκίνος.
Ούτε μπροστά κοιτάζεις,
ούτε πίσω.
Μονάχα ζεις με το πλάι
και στο πλάι.
Κι έτσι από αυτό το πλευρό να κοιμάσαι.
Με διακριτικές αναπηδήσεις διάγεις το βίο σου.
Ένα μικρό άλμα για σένα.
Η ανθρωπότητα, ωστόσο,
σ’ έχει γραμμένο στ’ αρχίδια της.
Έρπεις σε μια γραμμή διακεκομμένη,
σαν γυμνοσάλιαγκας με λόξυγγα.
Τεθλασμένος θα ήσουν ωραία,
παρά κλασμένος.
Μ’ έναν παρανομαστή που τείνει στο μηδέν
θα μπορούσες να τείνεις στο άπειρο
- αν υπήρχε βέβαια,
κάτι το ακέραιο πάνω σου.
Έτσι που κείτεσαι όμως στην άσφαλτο,
ένα ουδέν που δεν,
καταντάς απροσδιόριστος και μόνος.
Και θλίβομαι για χατήρι σου, μάγκα μου.
Θα ευχόμουν να αγνάντευα
ένα ρυπαρό και αβυσσαλέο υπόνομο,
σε μια πραγματικότητα ακατάλληλη.
Έστω παράλληλη.
Με πνίγει τελικά,
ετούτο το αξιοπρεπές κι επίπεδο μονοπάτι ,
στον καθρέφτη.