Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007

Ανατομία ενός ποιήματος

Παρακαλώ κύριοι και κυρίες,
την προσοχή σας!
Το θύμα φέρει θανάσιμο τραύμα
στο ύψος της παιδικής ηλικίας, σχεδόν.
Όχι της δικής του, αλίμονο!
Ανατέμνουμε με σεβασμό κι ερήμην
των απόντων μελών.
Δυστυχώς, αυτά κατασπαράχθησαν
από την ανθρώπινη αγέλη.
Όχι από πείνα, προφανώς.
Μάλλον από συνήθεια πείνας.
Το λοιπόν,
με αφετηρία τη θωρακική κοιλότητα,
χαράσσουμε μια λεπτή, κόκκινη ημιευθεία
και προεκτείνουμε στο άπειρο,
διχοτομώντας κάθε βεβαιότητα.
Πλησιάστε κύριοι
κι εσείς κυρίες,
πλησιάστε χωρίς φόβο
και θαυμάστε την τελειότητα
της ασπαίρουσας ματαιότητας.
Ο πυρήνας φέρει εμφανώς
τις ουλές της προπατορικής δαγκωματιάς,
χάσκουσα εις το διηνεκές.
Ο σκώληξ, βεβαίως,
είναι ένα κάποιο ζήτημα.
Σ' άλλους θυμίζει το μήλο
και σ' άλλους το γεώμηλο.
Μίλα σκουλήκι!
Έμπρός μαρς!
Από τη μητρική σχισμάδα
ξεκίνησε τούτη η παράτα του φωτός
και του σκότους.
Εναλλάξ πάντα η νεκρότης,
μία στα Τάρταρα και μία
στα Ηλύσια πεδία παίζει.
Αλλά η νεκρότης νεκρότης!
Το δίλημμα σοβαρό,
έως κορεσμού της συνειδήσεως.
Δυστυχώς, ο νεκρός δεν καταδέχεται
ν' αποκριθεί στα φλέγοντα.
Καιρός να τον ράψουμε, λοιπόν,
μη μας θυμίζει κιόλας
το χρόνο "το μέλλοντα,
τον εξακολουθητικό".
Διπλοβελονιά και σταυροβελονιά,
τα προικιά της αιωνιότητας
σου κεντάμε άμοιρε,
προσπαθώντας, μάταια,
να σφραγίσουμε στα σωθικά σου
την αποφορά της σήψης
των δικών μας σωθικών.
Χους ην και τα λοιπά...
Κύριοι και κυρίες,
απολαύστε πώς
ξεχειλίζει, ξάφνου, η γης
τόση μακάβρια ευτυχία!
Χαίρεται ο νεκρός
που απαλλάσσεται από μας,
αλλά κι εμείς απ' το νεκρό.
Χαμογελάστε λοιπόν!
Τι θαυμάσιο χαμόγελο,
αγαπητή μου λαίδη!
Οποία αφαίρεσις!
Οποία εικαστική απογύμνωσις του θανάτου,
ετούτος ο πελιδνός σας κυνόδοντας!
Ελάτε, ελάτε λοιπόν,
να τον ακονίσουμε στο εφήμερο
και στο θνησιγενές!
Πεθαίνοντας,
άλλοτε κυνικά κι άλλοτε ποιητικά,
μέσα σ' ένα σουρεαλιστικό οργασμό...
Αμήν!

Δεν υπάρχουν σχόλια: