Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

Δικαιοσύνη

Τις στιγμές που στεκόταν
δίνοντας σχήμα στο νερό
όλο το σώμα της γινόταν χαμόγελο
κι εγώ τη χάζευα
στα όρια της ενοχής
- πως αλλιώς;

Έχουν πια μείνει πίσω
όλα ετούτα, εξατμίστηκαν
όπως το υδάτινο σεντόνι
που σμίλεψε ευτυχία, για λίγο,
κι έπειτα έσβησε θρασύδειλα
μέσα σε θαμπά άλατα.

Αυτές οι αλμυρές σκιές,
που συσσωρεύονται στις αρθρώσεις
- όχι φυσικά σαν μάρτυρες υπεράσπισης -
προαναγγέλουν απαρέγκλιτα
τους πόνους που κοστίζουν
όλα εκείνα τα χαμόγελα.

Ερμηνεύουν αλάνθαστα
τις γκριμάτσες των ηλικιωμένων,
όταν από Τρίτη σε Τρίτη
κι από τριγμό σε στεναγμό,
βήμα το βήμα,
ξεμαθαίνουν να περπατούν.

Δεν υπάρχουν σχόλια: