Τις στιγμές που στεκόταν
δίνοντας σχήμα στο νερό
όλο το σώμα της γινόταν χαμόγελο
κι εγώ τη χάζευα
στα όρια της ενοχής
- πως αλλιώς;
Έχουν πια μείνει πίσω
όλα ετούτα, εξατμίστηκαν
όπως το υδάτινο σεντόνι
που σμίλεψε ευτυχία, για λίγο,
κι έπειτα έσβησε θρασύδειλα
μέσα σε θαμπά άλατα.
Αυτές οι αλμυρές σκιές,
που συσσωρεύονται στις αρθρώσεις
- όχι φυσικά σαν μάρτυρες υπεράσπισης -
προαναγγέλουν απαρέγκλιτα
τους πόνους που κοστίζουν
όλα εκείνα τα χαμόγελα.
Ερμηνεύουν αλάνθαστα
τις γκριμάτσες των ηλικιωμένων,
όταν από Τρίτη σε Τρίτη
κι από τριγμό σε στεναγμό,
βήμα το βήμα,
ξεμαθαίνουν να περπατούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου