Ένα ποίημα που θυμίζει ποίημα
έχει δα κάπως αποτύχει.
Σαν η μεταφορά σου φανερώνεται
ως τέτοια,
σα λες «να μια μεταφορά»,
τότε ακυρώνεται μεμιάς
κι η ίδια κι ο σκοπός της
- βάζει τελεία πρόωρα.
Δείχνει μια δυστοκία, όσο να 'ναι,
ή που ζορίστηκε πολύ ο ποιητής
ή διόλου.
Ένα ποίημα που δε μέστωσε, πρώτα,
- σ' ανοιχτή πληγή ή σε γιορτή -
είναι τεχνητό κι άσχημο.
«Τούτο δεν είναι ποίημα»,
πρέπει να λες, στο τέλος,
«είναι ολάκερο μία καινούργια λέξη».
Όμοια να σηκώνεσαι, κατόπι του,
από μια έγνοια απαλλαγμένος,
ως αφουγκράζεσαι,
πάνω από σώμα αγαπητό,
και λες πως ανασαίνει.